Het moet zo’n 10 jaar geleden zijn. Sander, mijn schoonzoon, zette zijn eerste stap bij ons binnen. Als die er al waren, waren de vooroordelen over onze noorderburen al gauw verdwenen. Beleefd, open en vriendelijk pakte hij ons al een beetje in van in het begin. Eerlijk en rechtdoor is ook een beetje mijn stijl en toen hij -amper binnen- al terug buiten een sigaret ging opsteken kon ik niet nalaten hem te melden dat dit ook voor hem niet gezond was. Misschien zouden ooit onze kleinkinderen dit moeten bekopen? Zonder verder ‘gezaag’ van mijnentwege was dit één van zijn laatste sigaretten.

​

Eind 2015 werd onze eerste kleindochter geboren. Tegelijkertijd kreeg Sander de donkere melding van kanker.

Teelbalkanker met uitzaaiing tot in de longen. Het verdict was hard. “Gelukkig rook je niet (meer). Het zal nu ook niet gemakkelijk zijn, maar we gaan je redden”, verzekerde de wetenschap hem. Twee operaties, allerlei chemotoestanden en een groot herenhuis vol doorzettingsvermogen, positivisme en humor later hebben we er nog een tweede fantastische kleindochter bij gekregen. ‘Trust Science. Not Morons’ was mijn lievelings mondmasker.

Mijn oprechte excuses aan hen waarbij het niet zo goed afliep, maar dit sluipend gevaar verliest toch stilaan de strijd.

Col of Kom …op tegen kanker…we moeten blijven vechten!

Sander, ondertussen vlijmscherp van gezondheid, liefdevolle vader, man en schoonbroer van mijn kleindochters en dochters, skatet tegenwoordig als een tiener door ’t stad. Tenminste hij probeert nog, maar kneuzingen en schrammen zijn verwaarloosbaar.

​

In een zeldzaam zwak moment fluistert hij mij nog wel eens toe: “ Gelukkig keek jij toen zo ‘vies’ naar mij.”